Annem 1 buçuk aylık Antalya gezisinden döndü.
Daha dönmeyecekti ama ısrarlarımıza dayanamadı.
Tabi kardeşlerine ve yeğenlerine olan düşkünlüğü bazen Antalya özlemi olarak geri dönebiliyor.
Bir gittim mi gelmek bilmiyor kendileri
:)
Sevgilide tutturdu "karşılamaya gidelim" diye.
İstanbul'da uçağın inmesine yarım saat kala evden (Beylikdüzü) çıkıp, havalimanına (Yenibosna) yetişmek mümkün değil.
Hatta önünüzde 'Avcılar trafiği' gibi bir gerçek varsa...
Ama biz zoru başardık. Koştur koştur uçağın iniş saatine yetiştik.
Ve annemi karşıladık.
Kısa bir şaşkınlık, biraz gözyaşından sonra başladı
"İstanbul gibi yerde karşılamaya mı gelinir?" diye.
Sonra tuttuk kolundan çeke çeke bizim evimize getirdik.
Haa birde oralara kadar gitmişken Kestane şekeri almadan olmazdı.
Sevgilide midesine yenildi ve raftaki son şeker kutusunu kaptı.
Ve özlemler buluşunca biraz daha arttı.
Hasret giderme çabaları
"Ne kadar özlemişim, sarılınca anladım" cümlelerine karışıp gönüllere doldu.
Ahh o annelerin gitmeleri yok mu deli ediyor beni de. Zaten benim bu çekmece maceram başlayalı, istanbul'da bile uzak kaldık. Bir de yazın 3 ay gezmedik yer bırakmıyor :))
YanıtlaSilSorma ya şehire uzak kalıyoruz biz o yüzden çok sık gelmiyor.
SilGelse de kalmıyor filan. Zaten yol çok uzak bende gel diye ısrar edemiyorum, kıyamıyorum :((