Kalbimi biraz boşaltmaya ihtiyacım vardı!

Kendime kızdığım bir konudan sizlere bahsedeceğim.
Aslında bu gibi özel şeyleri anlatmak için sadece annemi seçen biri olarak bu bir ilk.
(Bunu yazdım özel olduğunuzu bilin diye:)

Bazen kendimi farklı konularda sınıyorum.
Böyle bir sınama anında aslında yapmak istemediğim bir şeyi kendime zorla yaptıtırken buldum.

Nasıl mı?
Şöyle ki;
Çocukluk arkadaşım diye hep kalbimin özel yerlerine koyduğum bir grup farklı insanı çok özlediğimi fark edince onların bulunduğu ortama gitmeye karar verdim.

Habersizce yanlarına sokulup sıkı sıkı sarılmak iyi gelir diye düşündüm

Ama bir anda bir şey oldu. Canımın ne kadar istediğini düşünürken onların beni hiç görmek, görüşmek istemediğini fark ettim. (Öyle olsa mutlaka ilk fırsatta ararlardı değil mi?)

Ben onları aradıkça, netten hal hatır sordukça, en ufak bir etkinlikte özel günlerinde msjlarımla yanlarında oldukça onlardan böyle bir hareket hiç gelmedi.

Hiç bir özel günüm de yanımda olmadılar.
Hiç bir şekilde bana dönmediler.

Ki çocukluk arkadaşı ne özel ne güzel bir dostluktur değil mi?
İşte bazı insanlar dostluk kavramını algılayamıyor.
Bazı insanlar çok benmerkezci Ve bazı insanlar sizin sevginizi asla hak etmiyor.

Ve asıl acı olan sizi bunu fark ettiğinizde kendinizden çok şey hatta herşeyi onlar için vermiş-feda etmiş oluyorsunuz.

Neyse işte aslında hiç ama hiç pişman olmamakla beraber hepsine sevgilerimi ve yüreğimde onlar adına kalmış son sevgi çekirdeklerimi doğan yeni güneşle birlikte gönderiyorum.

Affetmek zor kaybetmek ise en acı. Silmedim hiç birini sadece unuttum onlara olan sevgimi.
Bir zamanlar şu şu şu benim emzik arkadaşım dı diyeceğim o kocaman arkadaş grubuma en içten sevgi dileklerimle...




Bu beni biraz hafifletti sanırım.
:)
Ya da öyle olmasını umuyorum.